Πολύ συχνά ακούμε από ανθρώπους να περιγράφουν τις δύσκολες καταστάσεις ως «ευκαιρία» ή τρόπο «να μάθουμε κάτι για τον εαυτό μας ή τη ζωή», ή οποιαδήποτε άλλη φράση με χρώμα διαφορετικό από αυτό της καθαρής δυσαρέσκειας ή αντίδρασης που νιώθουμε.

Είναι θέμα αισιοδοξίας; Είναι στάση ζωής; Είναι σωστό ή από την άλλη λάθος;

Η αλήθεια είναι ότι κάθε δυσκολία της ζωής – μικρή ή μεγάλη – συμπεριλαμβάνει μια δοκιμασία που εν τέλει όντως… θα μας φέρει σε επαφή με τις δυνάμεις μας, όπως και με σκέψεις ή συνειδητοποιήσεις και νοήματα. Επίσης αλήθεια, είναι ότι σε συνθήκες ηρεμίας ο οργανισμός δεν αναζητά κάτι άλλο, δεν «παιδεύεται» κατά έναν τρόπο και πιθανόν δε δημιουργεί αλλαγές.

Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι θα πρέπει να έχουμε πάντα την ικανότητα να είμαστε σε επαφή με αυτήν την οπτική των πραγμάτων;

Σε ένα νόμισμα δεν υπάρχει μόνο μια όψη. Αν δεν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να έρθει σε επαφή με όλα αυτά που αισθάνεται καλωσορίζοντας μια δυσκολία, δεν του αφήνουμε το περιθώριο να δει πιο ώριμα και ουσιαστικά τη μεριά της ευκαιρίας.

Είναι απολύτως φυσιολογικό και κατά έναν τρόπο ζητούμενο, το να έχουμε αντιδράσεις είτε σωματικές είτε ψυχικές. Και το ίδιο φυσιολογικό είναι να προχωρούμε στην αναζήτηση τρόπου να τις κατανοήσουμε και να τις βοηθήσουμε. Δεν είναι απαραίτητο να τοποθετούμαστε μόνο αισιόδοξα ή απαισιόδοξα. Πιο βοηθητικό φαίνεται να είναι το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας 2 πράγματα: αφενός να αντιδράσει στη δυσκολία και αφετέρου να ανταποκριθεί στο να την ξεπεράσει.

Άλλωστε υπάρχει κάποιος άλλος που να ξέρει καλύτερα από εμάς τους ίδιους, πόσο «κοστίζει» η διαδικασία μιας «ευκαιρίας» που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε…;

Όταν ακούμε τον εαυτό μας πραγματικά, δίνοντας χώρο να εκφραστεί όπως ακριβώς είναι, τότε όντως δίνουμε μια πραγματική «ευκαιρία» να εντοπίσει αυτό που χρειάζεται, να υποστηριχθεί, να μάθει, να εξελιχθεί, να βρεθεί παρακάτω.