Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα ανείπωτα όχι, τα πιο μεγαλειώδη… κατέληξα να τα πω στον εαυτό μου.

Πιθανόν συχνά:

• απολογούμαι αν δεν καταφέρω να ικανοποιήσω κάποιον
• αφήνω συστηματικά πίσω τις δικές μου ανάγκες για να καλύψω των άλλων
• νιώθω δυσκολία στη διαχείριση του χρόνου και συνήθως δεν έχω αρκετό για μένα
• ανησυχώ αρκετά για τους γύρω μου και πολύ λιγότερο για τον εαυτό μου
• κατά διαστήματα νιώθω θυμό για τους άλλους που δε με καταλαβαίνουν ή με πιέζουν με τις απαιτήσεις τους

Το «όχι» είναι εξ ορισμού ένα όριο, μια δήλωση με αρνητικό πρόσημο, ένα «δεν».

Πόσο εύκολο είναι όμως να δίνουμε στους άλλους απαντήσεις που ξεκινούν με αρνητικό πρόσημο;

Η αίσθηση ότι για να είμαι καλός/ επιθυμητός/ αποδεκτός κλπ, πρέπει να μεταμορφωθώ σε ένα τεράστιο «ναι» σε όλα, είναι ένας σημαντικός λόγος να το αποφύγω. Και ιδού το θετικό πρόσημο!

Γιατί όμως αυτό δεν το βιώνω εν τέλει ως θετικό;

Διότι το αποτέλεσμα είναι βαθύτερο από αυτό που φαίνεται. Πέρα από την πρακτική κούραση ή επιβάρυνση, πίσω από κάθε όχι που δεν ειπώθηκε, υπάρχει η μορφή του εαυτού μου που δε φάνηκε ποτέ. Κανείς δεν είδε, δεν άκουσε και δεν αισθάνθηκε τα δικά μου όρια, τις αντοχές ή τα θέλω. Ένας έντονα ματαιωτικός και φαύλος κύκλος μιας «θετικής εικόνας».

Όταν λοιπόν αρχίζω να το συνειδητοποιώ και επιτρέπω να με βλέπω, να υπάρχω και να με σέβομαι, είναι μια καλή στιγμή για να επιτρέψω στον εαυτό μου να ακούσει και αυτός το ναι που του αξίζει.

Ναι! Επιτρέπεται το όχι! Για την ακρίβεια… επιβάλλεται.