Μια σκέψη που εμφανίζεται σε δύσκολες περιόδους της ζωής μας. Ο φόβος να μη βρεθούμε στον κύκλο της κατάθλιψης, έχει νόημα να αναγνωρίσουμε ότι αρχικά… μιλά για το φόβο.

→Από τη μια λοιπόν το αίσθημα της στεναχώριας

→Και από την άλλη το αίσθημα του φόβου… Που άραγε… από τι προσπαθεί να μας προστατέψει;

Πρώτη απάντηση πιθανόν είναι η δυσφορία της θλίψης. Και λογική. Εκτός όμως από το ότι απειλεί τη διάθεσή μας, ποιον άλλο ρόλο μπορεί να έχει αυτή η θλίψη?

Το δύσκολο σημείο είναι συνήθως οι απαντήσεις που δίνουμε στον εαυτό μας, αλλά και οι απαντήσεις των άλλων στην προσπάθεια να μας βοηθήσουν. Πολλές φορές λοιπόν μένουμε εύκολα σε μια επιφανειακή ανάγνωση των πραγμάτων και ίσως χωρίς επαφή με το τι πραγματικά χρειαζόμαστε.

«Μην κάνεις έτσι/ Μην το βλέπεις έτσι/ Μη στεναχωριέσαι/ Μην το αφήνεις να σε πάρει από κάτω/ Βγες έξω/ Πήγαινε μια εκδρομή/ …»

Δεν είναι λάθος να σκεφτόμαστε πώς θα αλλάξουμε τη διάθεσή μας. Δεν είναι όμως απαραίτητα πάντα η λύση – και αυτό είναι εντάξει! Είναι εντάξει να υπάρχουν συναισθήματα και να ζητούν περισσότερο την προσοχή μας. Πριν προλάβουμε να τα προσπεράσουμε σαν προβλήματα που φοβόμαστε ότι θα φέρουν άλλα μεγαλύτερα προβλήματα.

Αν λοιπόν παρατηρήσουμε ότι πιεζόμαστε από αυτές τις συμβουλές ή ότι υπάρχουν και άλλες συναισθηματικές ανάγκες μέσα μας, είναι η ώρα να δώσουμε σημασία. Άλλωστε στο τέλος… αυτό ζητά αυτός ο φόβος. Την προσοχή μας. Και όσο πιο ουσιαστική και αληθινή είναι, τόσο πιο καλό θα είναι το αποτέλεσμά της. Αυτή η άσχημη θλίψη παρέα με τον ταραχοποιό φόβο, χρειάζεται να ξέρουμε ότι μιλούν για πράγματα που μας συμβαίνουν, για διαδικασίες που βιώνουμε και για δικές μας ουσιαστικές ανάγκες.

Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι

η κατάθλιψη είναι μια διάγνωση που ορίζεται με συγκεκριμένα κριτήρια και ανάλογα με το στάδιό της. Περιγράφει μια συνολικότερη κατάσταση που βιώνουμε και για μεγάλο διάστημα, σε αντίθεση με τη θλίψη που είναι ένα από τα βασικά μας συναισθήματα, φυσιολογικό και χρήσιμο. Το να ενοχοποιούμε τη θλίψη συνδέοντάς τη με την έννοια της κατάθλιψης, σημαίνει ότι ίσως δε γνωρίζουμε ούτε τη μια ούτε την άλλη τόσο καλά και καταλήγουν να μας τρομοκρατούν. Όσο περισσότερο εξοικειωνόμαστε με το πώς λειτουργεί η ψυχολογία και τα συναισθήματά μας, τόσο πιο κοντά είμαστε στον εαυτό μας. Όπως είναι φτιαγμένος να είναι, με όλα του τα εργαλεία, σωματικά και ψυχικά: με ευφορία, με πόνο, με ανάγκες, με υπομονή.